Indrukken uit Thailand

Voordat de indrukken die we in Thailand opdeden vervaagd zijn, willen we even stilstaan’ bij Nong Khai,  Ayutthaya, kortstondig en vooral stilstaand – Bangkok en tot slot Kanchanaburi van waaruit we nog een uitstapje naar de Erawan Watervallen maakten.

Naar de overkant

In het relaxte Nong Khai waar we lang naar al het vrachtvervoer over het water stonden te kijken, ontmoetten we een Nederlands stel dat 6 maanden per jaar in het plaatsje verbleef (‘het is allemaal spotgoedkoop hier, we hebben een eigen scooter, en het weer he?”) Ze waren nog nooit aan de overkant – Vientiane – geweest in de zeven jaren die ze in Nong Khai verbleven. Bijzonder want de dag ervoor had Gitta een gesprek met de receptionist van het hostel in Vientiane die vertelde dat hij nog nooit aan de overkant – in Thailand – was geweest. Zo kan vlakbij toch weer ver lijken. Het Nederlandse stel moest echter wel binnenkort voor een ‘visa run’om weer in Thailand te mogen blijven en ze leken er tegenop te zien. Vanuit het rustige Nong Khai is zelfs het relaxte Vientiane ‘druk’ en ‘groot’ en het gedoe van de grensovergang beangstigend. Voor ons is het over land reizen van het ene land naar het andere juist het mooie avontuur. Je kijkt als een kind dat alles voor het eerst ziet en meemaakt en alle zintuigen worden gebruikt, hoewel we soms de neus liever even uit willen zetten.

What’s your wifi code?

In Thailand viel het ons op dat er meer bedrijvigheid was dan in Laos, ook wordt er wat meer gelezen, dat zagen we niet in Laos, vandaar dat er in Laos het Big Brother Mouse project is om het lezen te stimuleren (http://www.bigbrothermouse.com). Natuurlijk zijn er grote verschillen die te maken hebben met de rijkdom van een land. Dat Thailand veel rijker is dan Laos (en Myanmar) is een ding dat zeker is. Je merkt het direct aan het gebruik van de mobiele telefoons in Thailand,  hoewel alle landen hard meedingen in een toptienlijst van mobiel-verslaving, inclusief de westerse toeristen. We hoorden van iemand dat jonge backpackers (‘flashpackers’ noemde hij ze, omdat ze zo snel reizen) geen “hallo” zeggen als ze een restaurant binnenkomen maar “what’s your wifi code”?

Na heel veel bus, een trein!

We namen de nachttrein vanaf Nong Khai en dat was genieten. Allereerst zag het er bijzonder gezellig uit: de gehele crew stond bij elkaar in een soort “teambuildings sessie”, er werd veel gelachen en gecommuniceerd. Vervolgens werden we heel vriendelijk verwezen naar ons gedeelte (2de klas) en zoals in Thailand gebruikelijk om 8.00 en om 18.00 hoorden wij op het station het volkslied en ging iedereen staan. Al vrij snel werden de stoelen in de trein omgebouwd tot bed maar wij mochten nog wel een tijdje verderop zitten lezen in een gedeelte met slaapstoelen. Je kon ontbijt bestellen, of avondeten, er werd voor je in de gaten gehouden waar je eruit moest en alles was schoon.

Het was jammer voor ons dat de trein op tijd aankwam (4.15 a.m.) omdat dit te vroeg was om in te checken bij ons hostel. We zaten eerst een tijdje op het station te wachten. Peter scoorde wat rijst met kip tegenover het station en vond uit dat de route naar het hostel behoorlijk bekort kon worden door een voetgangerspontje te nemen (5 Baht).

Ayutthaya

In Ayutthaya wijst het zich allemaal vanzelf wat je er kunt doen of zien: tempels en tempelruïnes, eindeloos veel met grote en kleine Bhoeddabeelden en dat alles is het beste te doen…op de fiets. We hebben heel wat afgefietst en de fietsen waren stukken beter dan die in Luang Namtha, ook daaraan merk je dat er meer geld is.

De straattentjes konden ons weer minder bekoren. Er wordt teveel suiker en zout over het eten gegooid en gebakken in teveel vet zodat er weinig natuurlijke smaak overblijft. Af en toe kwam er ergens een scherpe lucht vandaan die volgens iemand die wij ontmoetten, kwam van gebakken chilipepers.

Gelukkig vinden we dan altijd wel een restaurantje waar het eten minder vet is of “gewoon” heel erg lekker. Ook in de verse fruitsapjes wordt helaas vaak suiker gegooid en een lading ijsblokjes. Soms smaakt je verse kiwisap naar limonadesiroop. En als je een keer zonder ijs bestelt, zie je dat je (helaas plastic!) beker niet zo vol zit. We hebben ook regelmatig (zelfs voor Peter) met veel te sterke koffie te maken gehad. Baan Hollanda, de Nederlandse nederzetting in Ayutthaya was wat dat betreft een hoogtepunt voor ons, vanwege de heerlijke DE koffie, en het was een mooie plek over de oorsprong van de VOC, iets totaal onverwachts.

Vele wegen naar Kanchanaburi

Vanuit Ayutthaya kun je op verschillende manieren naar Kanchanaburi, bekend vanwege de “bridge over the river Kwai”.  Voor toeristen is er vervoer van hotel tot hotel per minibus in drie uur geregeld. Het werd ons aanbevolen met “no locals allowed”, maar dat had ook “for locals not affordable” kunnen zijn. Wel betaalbaar is de treinreis van 2 uur naar Bangkok, dan met stadsbus nr 41 in ruim een uur stapvoets naar zuidelijke busstation 6 km verderop, en dan nog 2 uur met de bus naar Kanchanaburi. Wij kozen natuurlijk weer voor de laatste optie. Het voordeel daarvan is dat je kunt zeggen dat je in Bangkok geweest bent (voor Peter/voor Gitta was het de 2e keer).

We kwamen behoorlijk afgemat aan in Kanchanaburi waar ons hostel gelukkig vlakbij het busstation was. Al vanaf dag 1 vroeg de eigenares “what you do today”? zodat we op dag 3 afspraken dat we gewoon een “lazy day” als activiteit hadden. Voor ons is 35 graden overdag niet de juiste temperatuur om iets te doen maar zij vond het ’s avonds bij 28 graden ‘chilly’. Hoewel we het niet eens van plan waren, zijn we helemaal gaan lopen naar de brug over de rivier Kwai. Het is moeilijk om een gevoel te hebben bij die plek want ze hebben er een ‘feestelijk’ iets van gemaakt en iedereen is er druk met foto’s en de bekende selfies. Hier voel je geen geschiedenis maar commercie (je moet betalen om bij de brug te mogen – het leek wel even Lijiang in China).

Erawan Park

De laatste dag konden we zeggen dat we weer een activiteit hadden –Today waterfall. We konden nog net een plaatsje bemachtigen in de local bus die behoorlijk gevuld was met toeristen. De watervallen liggen in het Nationale Park waar je 300 baht voor moet betalen als toerist (locals 100 baht). Er kwam net voordat we konden uitstappen iemand de bus in die bij iedereen langs ging om het geld te innen. Zo snel als we konden liepen we naar het bovenste niveau van de watervallen – 7 steps in totaal. Dit omdat de onderste niveaus druk waren. Echter de bovenste watervallen waren ook druk, met vele Russen die in de buurt een hotel hadden. Uiteindelijk hebben we ergens bij het 5e niveau bij het water gezeten. Peter heeft zelfs heel even gezwommen “met visjes”.

Verder waren voor ons hoogtepunten in een plaatsje als Kanchanaburi: een mooi gerestaureerd cafe met airco en lekkere koffie en heerlijke brownies. En er waren geen tempels waar we naartoe ‘moesten”.  

We verbaasden ons over alle gele t-shirts met “Bike for Dad” waar veel Thai in liepen. Dit bleek allemaal te maken met Koningsdag 5 december, de 88e verjaardag van Koning Bhumibol (zijn portret hangt overal). Hij wordt als een vader gezien en de 5e december moet heel Thailand dan in een geel t-shirt fietsen. Dat het om gele t-shirts gaat komt omdat de koning op een maandag geboren is en elke dag van de week heeft een kleur en maandag is dus geel. Diezelfde gele kleur zie je bij zijn portretten staan, in bloemen, bij bruggen waar vast op 5 december een heleboel enthousiastelingen in gele t-shirts overheen zijn gefietst. Wij waren er niet eer bij omdat we op 4 december naar Myanmar zijn gegaan. 

De banner-foto: Monniken moeten ook examen doen. Foto gemaakt in Ayutthaya, vlakbij een tempel.