Dali

Massatoerisme

De twee noordelijke steden in Yunnan: Dali en Lijiang (onze volgende bestemming) staan bekend om de grote hoeveelheden Chinese toeristen die vooral in het weekend de steden bezoeken. Op hoogtijdagen is het hier schuifelen door de kleine straatjes die gevuld zijn met groepen die braaf achter hun gids aanlopen. In de hippiejaren zijn hier, aangetrokken door het klimaat en de relaxte sfeer, westerlingen blijven hangen. Ze zijn er restaurantjes of hostels begonnen in de oude stad.  Het toeristengebied concentreert zich rond “Foreigner Street” met een aaneenschakeling van souvenirwinkels, restaurants, barretjes met Heineken en Britse Lager, winkels met Djembés-trommels waarin steevast een Chinese meisje met lang zwart haar en in traditionele kledij verveeld mee trommelt met een muziek-CD om de aandacht van voorbijgangers te trekken. In de winkels zien we posters van Che Guevara en hier en daar ook nog westerlingen die qua kledij en uiterlijk het hippietijdperk niet achter zich hebben kunnen laten.  De scooters die talrijk voor verhuur worden aangeboden zijn bespoten met bloemen in bonte kleuren of met de Engelse vlag. Bij sommige restaurants hebben ze mensen ingehuurd die er heel vreemd uitgedost uit zien. Stel je een soort vossenjacht voor: een varken met grote oren en een dikke buik of een rare kop. Toeristen gaan er soms mee op de foto al is ons onduidelijk waarom.

Jullie weten inmiddels wel dat we niet op zoek zijn naar dit soort toeristische plekken (we ontdekken nu dat we er geen foto’s van hebben gemaakt), maar het is niet opdringerig en de relaxte sfeer die we ervaren bevalt ons wel. Een straatje naar links of rechts en het is anders. Bovendien weet je precies wat je kunt verwachten als het toerisme geconcentreerd wordt.

Efficiënt

Net buiten het toeristische gedeelte bezoeken we een Katholieke kerk gebouwd in de Chinese stijl, voordat we op zoek gaan naar eettentje. Dan wordt de straat voor ons opeens compleet gevuld met scholieren in blauwe uniformen. Gelijktijdig gaat aan twee zijden van de straat de school uit en er is voor ons geen doorkomen meer aan. We wachten tot de stroom is opgelost en zien dan dat scholieren zich verspreid hebben over de  eettentjes in de straat. Ze scheppen zelf een kartonnen beker vol met rijst uit pannen zo groot als wastobbes en kiezen daar smakelijk uitziende gerechten bij met veel verschillende groenten, ei, varkens- en rundvlees. Dat lijkt ons ook wel wat en bescheiden sluiten ergens achteraan terwijl we de bakken in rap tempo leger zien worden. Gelukkig is nog wel keuze uit de gerechten als we aan de beurt zijn, en kunnen we voldoende rijst van de bodem schrapen. 

De eigenaar wijst naar grote thermoskannen heet water waaruit we mogen inschenken. Een adresje om te onthouden, maar dan is het handig als we er heengaan vóór de school uitgaat. Wij eten in een wat rustiger tempo dan de scholieren onze bekers leeg (omdat we toch wat minder handig zijn met de stokjes?) en zien dat de laatste restjes uit de bakken worden opgeschept voor een eigen maaltijd van het personeel. Als we nog geen half uur later weer naar buiten lopen is alles schoongemaakt en gaan ze sluiten. Efficiënte bedrijfsvoering! De volgende dag zijn we er op tijd, maar het is zaterdag: geen scholieren, tentje gesloten :-(.

De wet van Murphy

Dali is gelegen aan het Erhai-meer en ons plan is om enkele plaatsen lang het meer per boot te bezoeken. Met  vertaalhulp van een Chinese hostelbewoner (het goed Engels sprekende meisje van de eerste avond zien we niet meer – heeft ze een betere baan gekregen?) begrijpen we dat er alleen om 10 uur een boot vertrekt naar Dali-nieuwe-stad. Die stopt onderweg een half uur bij een tempel. Omdat we het hostel al bij aankomst moesten betalen is het nodig om eerst onze cash aan te vullen. Zonder goed op te letten schuift Peter zijn bankpas bij de eerste ATM die we tegenkomen naar binnen en tikt het maximale bedrag in. Deze ATM ondersteunt helaas geen Maestro, dus de pas wordt weer uitgeworpen. We gaan beter opletten en op zoek naar een ATM die wel Maestro accepteert. Bij een volgende bank verderop worden we doorverwezen naar twee automaten verderop, maar daar zien we geen Maestro logo. Geen probleem, we hebben aan de noordkant van de stad op 10 minuten lopen ATM’s van de ABC-bank gezien. Eerder hebben we in Xinjie bij deze bank geld kunnen opnemen. Dat betekent wel dat we de boot niet meer zullen halen. Jammer, niets aan te doen, we hebben echt eerst geld nodig dus we wandelen tegen de heuvel op. Teleurstelling opnieuw als we voor de ATM staan: geen Maestro! Zo langzamerhand hebben we alle ATM’s in de oude stad wel geprobeerd zonder succes. Er zit niets anders op om dertig minuten met de bus naar de nieuwe stad te gaan, daar zal het vast wel lukken. Het systeem van de bus kennen we inmiddels, je gooit bij de chauffeur een briefje van 1 of 2 yuan in een gleuf (de prijs staat bij de bushalte) en je mag één halte meereizen of tot het eindpunt blijven zitten. Door allerlei verfrommelde briefjes die passagiers in het busje gooien, raakt het busje nog weleens verstopt. We horen en zien hoe een chauffeur met een stok de briefjes er doorheen duwt.

Vervolg in Dali nieuwe stad

Dali-nieuwe-stad is modern met enorme gebouwen, grote winkels, brede wegen, dure auto’s en … verschillende banken. Al snel vinden we het Maestro logo en Peter schuif opnieuw zijn pas in de gleuf, kiest de Engelse aanwijzingen, credit account, pincode, bedrag, een ogenblik geduld en …. krijgt de melding “Het maximum dagelijks bedrag is al opgenomen”, gevolgd door de melding “Er is een fout opgetreden”. Gitta probeert het met haar pasje en krijgt precies dezelfde tekst te lezen. We roepen de hulp in van een medewerkster die het samen met ons nogmaals probeert, met hetzelfde effect. Ze probeert het ook nog een keer via de Chinese aanwijzingen (Peter mag even afgeschermd zijn code intikken) maar ook dat helpt niet. Ze overlegt met een collega, helpt ondertussen nog allerlei andere klanten die moeite hebben met het kopieerapparaat en vult daarna een formulier in. Hiermee gaat ze weer naar een andere collega. Deze pakt de telefoon en lijkt te gaan bellen met de Rabobank om het saldo te controleren? Maar er is onduidelijkheid over de bankcode. De IBAN-code roept hier nog meer vraagtekens op. Een Chinese studente Engels komt te hulp als tolk en maakt duidelijk dat er onvoldoende informatie is om via de kas geld te geven. We zijn een half uur verder en niets opgeschoten. De bankmedewerkster heeft er een kleur van gekregen, maar kan ons alleen nog maar doorverwijzen naar de "Bank of China” die meer mogelijkheden heeft. 

Ze schirjft ons probleem in het Chinees op (op ons verzoek) en legt uit waar we nu heen moeten. Bij de Bank of China laten we het briefje lezen, de vrouw schudt “nee”, overlegt met een collega en geeft het briefje door. Een andere collega (de chef?) verdwijnt snel uit het zicht. We krijgen in het Engels te horen dat ook zij ons niet kan helpen. Soms helpt het om gewoon te wachten, dan wil er wel eens een creatieve gedachte opkomen, ook die strategie lukt hier niet en we geven het op. Morgen nieuwe kansen of nu nog een keer proberen? Tegen beter weten in doet Peter een laatste poging en tikt geduldig nog een keer langs alle schermen. Dan begint de geldautomaat opeens te ratelen, zou het dan toch..? De klep schuift open en een dikke stapel biljetten ligt voor het grijpen. Gitta doet hetzelfde en opeens zijn we weer schatrijk. Schaterlachend lopen we naar buiten. Het is twee uur en alsnog gaan we op weg naar Erhai-park aan het Erhai-meer.