Dagbus wordt nachtbus

Te vroeg voor de bus

Het is nog donker als we het hostel verlaten op zoek naar bus 13. Peter is verheugd dat de bapao-bakster al op is en koopt een paar broodjes. We constateren bij de oude poort van Jianshui dat het nog te vroeg is voor bus 13. Dan maar een taxi voor 5 yuan. Net op tijd voor de bus naar Kunming die om 7 uur vertrekt. Geen tijd om de bagage door de band te halen (gebruikelijk op busstations) gebaart de vrouw die ons naar de bus begeleidt. Ze gaat trouwens zelf ook mee en doet de bus administratie. Bij een toiletstop telt ze geduldig of iedereen weer in de bus zit. Prettig.

Hoe van Zuid naar West?

Rond half 11 komen we in Kunming aan. Ze hebben er een metro! Gisteren had Gitta al uitgezocht dat we van busstation Zuid naar busstation West moeten. Fantastisch als dat tussenstukje met de metro kan. Er kan van alles en de metro ziet er prachtig uit maar volgens een bureau-infoman die Engels spreekt (met lange denkpauzes maar dat mag…) moeten wij toch een bus nemen. Bus 908. Gitta schrijft het nummer en West en Dali op de binnenkant van haar hand want hiermee communiceren wij. We worden een beetje heen en weer gestuurd naar bus 908 en uiteindelijk belanden we in bus 43. We hopen niet dat dit is, zoals in Jianshui, omdat de buschauffeur ons zo graag mee wil nemen en niet helemaal bij onze bestemming komt. We zitten een uur in deze bus en volgen via maps.me de richting.. Ergens is een stukje over water waar geen brug getekend is. Peter grapt “misschien gaan we met een pontje”. Het blijkt een lange tunnel te zijn en aan de andere kant zowaar….. het busstation!

Snel naar Dali

De kaartjesverkoopster op busstation West is kortaf maar wel efficiënt. Net als vanochtend hebben we weinig tijd, de bus vertrekt over 10 minuten. We ploffen neer op twee vrije stoelen vooraan in de bus; geen boze Chinees in zicht. Dan komen er twee meisjes binnen die op ons kaartje wijzen: we moeten naar achteren, naar plek 24 en 25. Onze stoelen liggen direct naast het toilet en 3 afvalbakjes. Even later komt er nog een mevrouw binnen die ook in onze langzame bus 43 zat. Een blik van herkenning en zien we daar iets van bewondering? We zijn er toch maar mooi in geslaagd om eerder kaartjes te kopen en in de juiste bus te belanden. De buschauffeur gedraagt zich opeens reisleiderachtig en houdt een praatje dat wij samenvatten als: “Gedraag je netjes, niet roken (hij wijst op een bordje), geen troep op de grond. Ik start zo een filmpje voor jullie vermaak en over een paar uur nemen we weer afscheid van elkaar.

Geen meter verder

Dat blijkt veel te optimistisch. Opeens staan we met een ruk stil. Aanvankelijk laat de chauffeur de motor en airco nog draaien maar al snel zet hij die ook uit. We zien een wonderlijke man in wit passeren en links en rechts stappen mensen uit. Peter gaat polshoogte nemen en meldt: “Het staat vast. Volgens mij is er een ongeluk gebeurd”. Gitta telt minstens een uur bij de reistijd op. Niet veel later zegt Peter: “de chauffeur liet een foto zien van een vrachtwagen die gekanteld dwars over de weg ligt. Dit wordt nachtwerk.” De meeste passagiers stappen uit. De handel begint. Uit het niets zit er opeens een vrouw langs de kant met thermosflessen warm water, een mand vol snoepgoed en de Chinese cup-a-soup variant. Aanvankelijk koopt niemand iets maar even later raakt de mand snel leeg. Er wandelt een politieagent (ja, eentje maar) langs over de vluchtstrook. Geen idee hoe lang deze file is. Het zal niet in de NOS app komen maar dit kan nooit gebruikelijk zijn hier.
Een vrachtwagen vol met kippen manoeuvreert zijn vrachtwagen zo dat de kippen in de schaduw van de vrachtwagen van een collega komen. De kippen krijgen een koude douche om af te koelen. Misschien eten we kip vanavond?

Als je maar eten bij je hebt

Gitta die nog kritisch was over de twee broodjes die Peter naar binnen werkte bij de vorige eetstop is nu blij dat hij dat gedaan heeft. Een verzadigde Peter zal minder gauw de biscuitjes opeten die zij nu zo hard nodig zal hebben. Peter meldt na een tijdje dat de politieagent weer terugloopt aan de andere kant van de weg alwaar hij pionnetjes aan het rechtzetten is. De helft van de passagiers staat buiten, de andere helft zit in de bus. Een passagier heeft de tijd gebruikt om de nieuwe schoenen en sokken die hij gekocht had aan te trekken. Peter probeert een gebarengesprekje aan te knopen met de chauffeur om erachter te komen hoe lang de file is, geen reactie. We zullen het allemaal niet weten net zomin als we weten hoelang we hier zullen staan. Een cursus Chinees voor beginners was best handig geweest. Uiteindelijk lukt het Gitta om een meisje te vinden dat Engels spreekt. Als Gitta vraagt wat er precies gebeurd is vertelt het meisje dat het ongeluk met de vrachtwagen om 5 uur ’s-ochtends gebeurd is. Gitta loopt de bus binnen om dit bijzondere nieuws aan Peter te vertellen. Waarom is de bus dan deze route gaan rijden en hoe komt het toch dat we niet ergens via een afslag een andere route ingeleid zijn? Natuurlijk vragen waar we geen antwoorden op krijgen.

In de bus beginnen de meesten spelletjes te doen op hum mobiel en sommigen bellen zeer luidruchtig. Van alle kanten horen we bliepjes. Aan de luidruchtigste beller laat Peter het telefoonnummer van ons hostel zien en vraagt te bellen. Er schijnt geen netnummer bij te staan maar gelukkig weet die jongen dat uit zijn hoofd. Zodra de telefoon overgaat, geeft hij hem aan Peter en die spreekt zowaar in het Engels met de mensen van ons hostel. Ze hadden al van het ongeluk gehoord en ze zullen wakker blijven voor ons.  

Rond 19.00 gaan we na 3,5 uur stilgestaan heel langzaam weer een klein beetje rijden maar na 500m staan we weer stil. De prullenbakken in de bus zijn vol maar helaas zien we ook nog kilometers lang plastic cup-a-soup bekers, snoeppapiertjes en plastic flessen langs de kant liggen. We zien een kapotte vrachtwagen staan (niet degene van het ongeluk) en als we een uur later weer een stukje rijden dan zien we kleine aanrijdingen en defecte vrachtwagens waardoor er weer nieuwe files ontstaan. Hakkelend en stotend komen we aan om 10 uur. Natuurlijk te laat voor een lokale bus (in Dali gaat iedereen vroeg naar bed vertelt de Hostel receptioniste later). Dus jullie raden het al: taxi-onderhandelingen en onder protest van de chauffeur die 60 yuan wil, betalen we er 50 en worden bij de grote weg opgewacht door twee zwaaiende receptionisten. We zijn er! Na een lange dag zijn we blij met elk bed en elke kamer.