Lijiang

Castle view!

Als we rond het middaguur aankomen bij October Inn in Lijiang laat eigenaar Tom een donkere kamer zien met een klein raam dat op de patio uitkomt. “Castle view” roept hij trots en wijst naar een schilderij van een kasteel aan de wand. Hij laat zelfs nog de foto op internet zien dat we echt deze kamer hebben geboekt. “Everybody likes this!” Wij zijn minder enthousiast omdat de patio ook grenst aan de slaapzalen en we zijn bang dat het er onrustig kan zijn. Als we vragen of er nog een andere kamer beschikbaar is slaat zijn enthousiasme plots om in boosheid: “My hostel very quiet, if you don’t like it, you go! You can go! To Lijiang Old Town, there very noisy, everybody likes it here, very quiet, please go.” Zijn stem heeft zich verheven naar een niveau waarbij de rust ver te zoeken is. Het meisje (Li’na) dat in de patio zit wisselt een blik van verstandshouding uit waar wij uit concluderen dat Tom vaker vol temperament reageert. We beseffen later dat we misschien onze vraag op de Chinese manier hadden moeten inpakken met: “Wat een prachtig hostel, wat een mooie tekeningen, bijzondere kleuren en zo rustig maar hebt u misschien een kamer die niet grenst aan de patio waar mensen samen gaan zitten kletsen. En een raam waarderen we ook heel erg.” Tom foetert nog een tijdje door over “My hostel so good, so quiet, everybody likes this and why you don’t like it?” Als we aangeven dat we juist zijn hostel hebben uitgekozen omdat hij zulke goede reviews heeft en zijn kookkunsten zo geprezen worden, dan draait hij een beetje bij en laat hij ons een kamer boven zien. Er liggen nog spullen in van andere gasten (twee Maleisische meisjes) maar die kunnen dan wel verhuizen naar de Castle View: “I can tell them go!, no problem”.  We kunnen nu de stad verkennen en eind van de middag de kamer betrekken.

De oude stad

We krijgen een kaartje en enkele routebeschrijvingen in de omgeving, ook naar zijn  “recommendation” om iets te eten. “You are hungry? I go there now.” We hebben wel trek maar niet direct zin om met hem te eten, hij is ietwat onrustig en onvoorspelbaar. We lopen naar de oude stad van Lijiang die, in 1996 werd getroffen door een aardbeving. Met hulp van de Wereldbank zijn de huizen, bruggen en kanalen in traditionele stijl hersteld, maar daar hangt een dubbel prijskaartje aan:  Om het centrum te bezoeken betaal je 80 Yuan (10 euro!) en het resultaat komt op ons te nieuw en onecht over alsof je in een filmdecor loopt, steriel met veel neon/led verlichting en souvenirwinkels met achterwanden van bordkarton. Tom gaf ons de tip om via smalle steegjes de entreegelden te omzeilen. In de oude stad vinden we ondanks het grote aanbod geen eten dat ons bevalt en uiteindelijk belanden we toch in het “restaurantje van Tom”. Het is er prima eten voor een goede prijs en pas later horen we dat het restaurant van hem is. Na nog wat inkopen in de supermarkt lopen we terug naar het Hostel als Tom opeens naast ons komt rijden op een scooter. “Other guests not home yet. You want good food, my food is very good, if you want dinner 8 o’clock, ok? 8 o’clock” roept hij nog een aantal keren en gebaart naar de plastic zakjes die hij vervoert en waar dus eten in zit.  Li’na blijkt voor Tom te werken en als we in het hostel terugkomen sommeert hij haar om snel de bagage van de Maleisische meisjes te verplaatsen naar de “Castle view”. Li’na rent een paar keer met armen vol losse bagage de trap af. Vreemd vinden we dat hij zomaar bagage verplaatst en ook nog zonder overleg. “No problem!” volgens hem. Die avond eten we gezamenlijk met een Amerikaanse, de twee Maleisische meisjes, drie Indonesiërs en Li’na. Tom  heeft uitgebreid gekookt en roept elke keer “So good, my food”. De schalen raken niet leeg, het smaakt allemaal een beetje hetzelfde, vet of scherp en opnieuw verlangen we naar Richard. Tom zelf eet uiteindelijk nog het meeste. Hij kent Richard trouwens goed: “I teached him.” We verbazen ons over deze uitspraak maar het kan natuurlijk altijd dat een leerling uiteindelijk zijn meester overtreft…

Bezoek aan Baisha

In de omgeving van Lijiang zijn enkele dorpjes met traditionele huizen die nog niet overspoeld worden door toeristen. Ze zijn makkelijk met de lokale bus te bereiken vanaf een plein met een groot standbeeld van Mao. Dit is pas de eerste keer dat we zijn afbeelding of standbeeld nadrukkelijk op straat tegenkomen. Peter, die twintig jaar geleden twee maal in Beijing was, had al opgemerkt dat er in die twintig jaar veel veranderd is. Mensen gedragen zich merkbaar vrijer, ook naar politie en andere “gezagsdragers” en er loopt, ook op het platteland, niemand meer in blauwe Mao-kledij. In Baisha is het inderdaad erg rustig als we aankomen. Ooit was Baisha de hoofdstad van de Naxi-minderheidsgroep, oorspronkelijk afkomstig uit Tibet. We dwalen wat rond langs de oude huizen afgewisseld met souvenirswinkels. We zien later verschillende groepen toeristen die op de fiets het dorp bezoeken.

Twee rustige dagen?

De volgende twee dagen zal Peter zich wagen aan een pittige wandeltocht door de Leaping Tiger Gorge. Gitta blijft in het Hostel October Inn. Ze is flink verkouden en niet fit genoeg om een bergtocht te maken met een overnachting in een berghut met koude douche. Jammer want de foto’s van de Gorge zien er prachtig uit, maar als je je niet fit voelt dan denk je eerder aan ontspanning dan aan inspanning. Maar niets is wat het lijkt. De twee rustige dagen voor Gitta blijken toch weer vol verrassende belevenissen.