Slow slow in Laos

Sinds we in Laos zijn aangekomen is langzaamaan de vaart overal een beetje uitgegaan. Zou het de ‘MID-JOURNY-DIP” zijn? We zijn nu zo ongeveer op de helft van onze tocht in Zuid-oost Azië. Of passen we ons aan het tempo van Laos aan? Komt het door de warmte hier? De temperaturen zijn hier dagelijks ruim boven de dertig graden en ook ’s nachts blijft het warm (rechts op ons blog staat de temperatuur en jullie zien waarschijnlijk de nachttemperatuur als je kijkt vanwege het tijdsverschil). De enige die zich hier echt inspant is de airco die staat te blazen om het in onze kamer op een aangename 24 graden te houden. Zelf verblijven we langer in de plaatsen die we aandoen, maar we ondernemen er minder en in een rustiger tempo. De frequentie van onze blog is gedaald. Dat geldt trouwens ook voor de snelheid van het Internet in Laos. Je ziet hier nog speciale café’s met computers op een rij en een uithangbord met “broadband-internet”. Dank dus aan onze trouwe volgers die toch regelmatig blijven kijken of we stiekem een nieuw verhaal hebben geplaatst. Speciaal voor hen plaatsten we wel alvast een aantal foto’s van Laos (daar krijg je geen bericht over).

Prachtige natuur.

Het eerste wat ons opvalt als we vanaf de grens van China naar Luang Namtha rijden is de prachtige natuur hier, kleinschalige landbouw op terrassen tegen de heuvels, kleine dorpen met eenvoudige woningen van hout en bamboe. Dat Laos veel armer is dan China valt op, evenals de veel lagere bevolkingsdichtheid. Ook tijdens deze rit hebben we onderweg wat extra oponthoud, dit keer is de weg zo’n anderhalf uur afgezet omdat er een stuk bergwand moet worden afgegraven ter verbreding van de weg. Na anderhalf uur staan er ongeveer 40 auto’s te wachten en evenveel mensen op scooters. In Luang Namtha stopt de bus vlak bij ons hotel Amandra Villa. Dat geldt overigens voor iedereen want het stadje is niet zo groot. Na een verfrissende douche lopen we naar de “night-market” waar rond een pleintje verschillende stalletjes hun etenswaren verkopen. Even wennen dat hier ook andere toeristen rondlopen, maar ook wel leuk om ervaringen uit te wisselen (lees ons vorige verhaal).

Fietstocht

Het hotel stelt gratis twee fietsen ter beschikking om de omgeving te verkennen en we zouden geen Nederlanders zijn als we daar geen gebruik van zouden maken. Wie het eerste komt mag de fietsen gebruiken dus we staan vroeg op. De bijzonder vriendelijke hoteleigenaar print een kaart voor ons uit en wil ook nog wel een route uittekenen. Een dagroute is 27 kilometer met genoeg tijd voor foto’s en lunch. Onderweg maar een paar hellingen en verder vlakke wegen. “Geen probleem” zegt Peter, maar daar krijgt hij nog spijt van. Gitta was al verbaasd dat hij de lange route wilde doen. Ze kent Peter niet als een echte fietsfanaat.

De route gaat net buiten Luang Namtha eerst over een hobbelig landweggetje naar een traditioneel dorpje Nam Lee en een waterval, dan terug naar de grote weg en dwars door het platte land langs dorpjes, tempels en stupa’s. De fietsen blijken van het formaat vouwfiets te zijn zonder versnelllingen. Veel te klein voor Peter en zelfs voor Gitta. Peter moet bij de eerste helling op het hobbelige weggetje lopen, Gitta blijft zitten, zij heeft net het geluk de betere fiets te hebben. De fiets van Peter trapt veel te zwaar en dit kost hem zijn rug denkt hij (later blijkt dat zijn kniespieren vooral geleden hebben). Er is veel te zien in de dorpjes en op het land waar de rijst wordt geoogst, dus we stoppen regelmatig om foto’s te maken.

Als Peter weer fietst en wat extra kracht zet, schiet bij een hobbel de ketting van de fiets. Even prutsen en fietsen maar weer. Terug op de grote geasfalteerde weg valt opnieuw het weinige verkeer op, terwijl dit toch een doorgaande weg is. De zon breekt door en de weg daalt licht dus dat gaat lekker en voor we het weten zijn we al voorbij de afslag van de halve dagtocht. Dat is pech voor Peter want die had er inmiddels graag willen afslaan omdat omdat er van alles pijn doet en hij het fietsen zat is. Hij reageert niet meer als Gitta enthousiast iets zegt over het landschap. Opnieuw schiet de ketting los… dit keer van het voor- én het achtertandwiel. 

Zonder gereedschap valt te ketting niet te spannen, dus maar weer een beetje prutsen en verder fietsen, nu tegen de helling op. Uiteindelijk wordt het voor Peter een gecombineerde pruts-fiets-wandel-tocht en heeft Gitta hem nooit eerder zo resoluut het stuur om zien gooien toen we plots weer voor het hotel stonden. Heel lief dat we daar direct een heerlijk verfrissend drankje kregen aangeboden en een vochtig handdoekje uit de koelkast. Waar vind je dat soort attentheid (en dan hebben we het niet over superdure resorts waar je ervoor betaalt en iedereen net doet alsof het uit voorkomendheid is).

Prik

Naast het hotel was net een nieuwe Karaoke-bar geopend. Het hotel had afspraken gemaakt en de eerste avond stopt de luide muziek netjes om half negen. Gelukkig stopt het nachtleven in Laos altijd vroeg en overstemt de airco ook een hoop. De tweede avond gaat langer door en Gitta gaat toch even navraag doen en raakt aan de praat met de receptioniste. Ze vertelt dat ze Prik heet (ja, echt!) en uit een klein dorpje komt: Nam Lee. “You don’t know this village!”. Echter daar waren Peter en Gitta net op de fiets geweest. Prik is ambitieus en vertelt hoe graag ze een betere docent voor Engels zou willen (I never understand him, he doesn't speak English) en ze zou graag een beurs willen maar die Engelse leraar geeft haar te lage cijfers.Wat ze trouwens dan wel lastig zou vinden is voor welk land ze dan moet kiezen: Australie of Japan? In Laos blijven ziet ze niet zitten: de universiteit is niet goed genoeg volgens haar. En later wil ze zich graag inzetten voor de positie van de vrouw en kinderen (meisjes) beschermen. Zelf wil ze geen kinderen “then you don’t have time to do something for women and children”. En “as a girl you always have to do what the men say”. Juist, Prik heeft de nodige levenservaring opgedaan al is ze nog maar 21 jaar. Gitta geeft haar nog een paar praktische tips voor haar studie (be very nice to your teacher maybe it helps) en ze wisselen e-mailadressen uit (inmiddels zijn er alweer een paar mailtjes heen en weer gegaan).

"Luxe minivan" 

De hele volgende dag hebben we nodig om bij te komen van onze fietstocht en daar willen we graag nog meer dagen aankoppelen. Temeer daar we, nadat de 1e nacht in een kleine bedompte kamer sliepen (en daar wat van gezegd hadden) een upgrade kregen naar de beste, dubbelgrote kamer van het hotel. Stel je daarbij een uitgebreid ontbijt voor van toast met jam, gebakken eieren met worstjes en koffie en personeel dat erg zijn best doet om het de gasten naar de zin te maken. Als het hotel niet was volgeboekt hadden we er misschien nog steeds gezeten.

Noodgedwongen boeken we twee plaatsen in een “luxe minivan” voor negen personen naar Luang Prabang, de voormalige hoofdstad van Laos. We waren al gewaarschuwd voor een slechte weg met veel haarspeldbochten en hadden ook nog eens de pech dat we als laatsten in het busje stapten en op de achterste bank kwamen te zitten. Gelukkig deden de reisziekte pilletjes hun werk goed en konden we na een (slingerende en schokkende) eerste helft van de rit van plaats veranderen en weer van het landschap genieten. De vier toeristen die onderweg overstapten gingen naar een klein dorpje "waar niets te doen is om te chillen" (hun eigen tekst). Als je wat langer in Laos bent is dat wel grappig aangezien je nergens het gevoel hebt dat er stress is. Het kan zomaar gebeuren dat je een tijdje op een antwoord, op je bestelling of op wisselgeld zit te wachten. Ook dat wachten is trouwens geen wachten, het is gewoon zijn.