Lopend naar China

In het VVV van Sa Pa had een vriendelijke medewerkster de Chinese grensplaats Hekou en onze bestemming Yuangyang in Chinese tekens op een briefje geschreven. Dat briefje koesteren we. Ze had ons gezegd dat de buschauffeur ons dicht bij de grens zou kunnen afzetten. We vragen een kwartiertje voor we bij de Vietnamese grensplaats Lau Cai zijn “China?” en gelukkig, het wordt opgepikt want even later stopt de bus. De buschauffeur wijst ons: die kant op, langs het water.

Eerst nog even geld wisselen

Gelukkig hebben we Maps.me. Het klopt, 1 kilometer verderop komen we bij de douane, alleen zitten we nog met wat miljoenen dong die we willen omruilen voor Yuan. Allerlei mannetjes willen ons er graag vanaf helpen maar de koers bevalt ons niet. We zoeken naar een bank (toch een logische keuze voor geld wisselen?) maar dat kost moeite. Uiteindelijk belanden we bij de bekende Agri Bank, de torenhoge favoriet bij ons. Voordat we de bank inlopen is er nog 1 “ruilmannetje” dat volhardend is en ons tot bijna in de bank volgt: hij roept 250?, 260? 280? dan stopt hij. De bank geeft een betere koers en we hebben in ieder geval genoeg yuan voor de busreis en eten onderweg.

Met de verse yuans sluiten we aan in een rij bij de Vietnamese douane maar een Chinees uitziende man gebaart dat we naar een andere rij moeten. Even later lopen we vlot Vietnam uit, net zo relaxed als we twee weken geleden de douane op het vliegveld van Hanoi mochten passeren. Het is vervolgens een stukje lopen over – hoe symbolisch – een brug. Lau Cai in Vietnam wordt van Hekou in China gescheiden door de Sông Hong (Rode rivier). Op de brug komt de handel (uit China) ons al tegemoet.

Ook bij de Chinese douane wordt gewezen in welke rij we moeten staan. Helaas zijn we vergeten een papiertje in te vullen maar daar krijgen we hulp bij van een vrouwelijke douanemedewerkster. Er staan enkele mensen voor ons, alle mensen achter ons kiezen liever de andere rij.

First time in China?

De douanebeambte roept streng tegen iemand voor ons dat er niet gerookt mag worden, tenminste dat denken we. Dan is Gitta aan de beurt. De douanier is trouwens een opvallend mooie lange Chinees,  en vriendelijk ook. Hij kijkt lang naar het paspoort en rommelt onder zijn bureau: wordt het gescand? Hij laat Gitta eindeloos in een kleine camera kijken en controleert de beelden. Het haar moet allemaal uit het gezicht. Lastig vindt Gitta want dat blijft niet zitten. “You have a very long name“ zegt hij van haar twee voornamen en hij probeert ze uit te spreken. Haha, wacht maar tot Peter komt: die heeft drie voornamen! “Have you ever been to China before?” “No” “Never?” ”No, never!” (dit weet ze vrij zeker) “Where have you been?” “Eh,.. Vietnam”. Vervolgens nog een aantal vragen en een opmerking over de vreemde achternaam. Dus legt Gitta uit wat die betekent. Dan breekt er een lach door en is hij nog knapper. Alleen nog de bagage door de scanner en opeens staat Gitta in China. Peter krijgt een zelfde ritueel met ietwat andere vragen, o.a. over onze reisroute in China  (pas dagen later hoort Gitta dat Peter uit praktische overwegingen heeft gezegd dat Gitta zijn vrouw is.) Als Peter zich na een minuut of tien bij Gitta voegt, vraagt hij: “En, weet je al waar we naartoe moeten?” waarmee hij Gitta ongeveer 5 minuten oriëntatie heeft gegeven in een nieuwe stad, in een nieuw land waar zij zo goed als analfabeet is.

Op de een of andere manier lukt het om een taxi te stoppen, we geven hem het briefje met Chinese tekens en spreken een prijs af. We menen dat hij heeft begrepen dat wij naar het busstation vier kilometer verder willen, hoewel hij niet reageert op het woord “bus”. Toch stappen we in want de tijd begint te dringen. Over 10 minuten is het 10 uur en dan vertrekt de bus naar Yuanyang. Die willen we echt halen anders moeten we een nacht in Hekou blijven.

Eerst naar het toilet

Vijf minuten later herkent Gitta het busstation van foto’s op Internet, gelukt! We worden keurig afgezet en naar het loket geleid door een man die bij de ingang rondhangt. Hij spreekt wat Engels en helpt om de kaartjes te kopen. Daarop staat het kenteken van de bus vermeld, goed geregeld.  Gitta wil echt nog naar het toilet voordat ze 5 uur in de bus moet zitten. De man steekt 1 vinger op en wijst op biljetten. Aha, 1 yuan zal het dan wel zijn. Hij wijst de richting aan en loopt een stukje mee.  Na het toiletbezoek loopt de man mee naar juiste bus. Wat een service hier! In het oude Wanda Busje zitten enkele passagiers en even stapt onze “gids” achter het stuur, hij blijkt onze buschauffeur te zijn!

Bananenvervoer

We vertrekken met een slakkengang  en opeens stoppen we naast een gemotoriseerde driewieler. Zes gigantische dozen vol bananen moeten de bus nog in. Passagiers helpen om de dozen naar binnen te sjorren en de chauffeur krijgt 6 kartonnetjes met telefoonnummers gekoppeld aan nummers op de dozen.  Vlakbij de bestemming belt de chauffeur de ontvangers. We rijden langs enorme bananenplantages en houden we de Rode Rivier aan onze linkerhand. De weg slingert zich omhoog en de chauffeur slingert over de weg om (overigens tevergeefs) alle gaten in de weg te ontwijken. We stoppen gelukkig regelmatig. Een rookpauze voor de chauffeur, een plaspauze, even wat eten en bij een kruispunt met enkele marktkramen worden de bananendozen door enkele flinke vrouwen uit de bus getrokken. Rond half 5 staan we opeens in mistig Xinjie (= Yuanyang oude stad). 

Waar is de ATM?

In Xinjie moeten we overstappen in een minibus naar ons hostel drie kwartier hogerop in de bergen. Daar is geen ATM en we moeten er contant betalen. Hier zou er één moeten zijn, maar waar? We kijken rond en vragen, maar niemand begrijpt ons.  Misschien kunnen ze ons in het grote luxe Yunti Hotel de ATM wijzen of wat dollars wisselen. Een oudere mevrouw in het souvenirwinkeltje doet de onderhandelingen. Verrassend hoe snel je eraan went dat niemand Engels spreekt. Als het om geld gaat komt je er altijd wel uit met een rekenmachientje, wat cijfers opschrijven, het eens worden over de koers.

Timesless Hostel

Nu nog op zoek naar het minibusje naar Timeless Hostel in Duoyishu. In het mailtje van het hostel staat dat je de chauffeur van het minibusje moet laten bellen maar hoe maak je dat duidelijk? Wijzen naar de telefoon en we laten zien wat er in het mailtje in het Chinees opgeschreven staat. Dat werkt niet echt want blijkbaar staat daarin dat we naar Xinjie moeten en daar zijn we al. De vrouw van de chauffeur wijst met haar vinger en gebaart: dat is hier hoor! Uiteindelijk lukt het hen toch het Timeless Hostel te bereiken en gaan wij akkoord met meer dan drie keer de normale prijs omdat het avond is en het busje onderweg geen andere passagiers meer kan oppikken. In het donker in Duoyishu worden we bij de trappen opgehaald door de eigenaar Richard (zijn Engelse naam maar hij is Chinees) die met zijn linkerbeen sleept. Later horen we dat hij zijn been gebroken heeft ergens in de rijstvelden.

Hij praat heel snel en veel en we begrijpen dat er al Dutch friends (die we nog niet kennen) op ons zitten te wachten. Richard blijkt geweldig te kunnen koken (my suggestion for tonight, this vegetable en hij houdt iets omhoog). We mogen van hem in een ruime family room met dakterras en we kletsen die avond met o.a. onze Dutch friends en met Daniel, een Fransman die al twee jaar door Azie reist. We voelen ons tijdloos thuis.