Minderheden in Sa Pa

We zitten inmiddels in China, schitterend, maar jullie hebben nog enkele verhalen over Vietnam tegoed. We stellen jullie geduld nog even op de proef  :-), als voorproefje al wel enkele foto's in een nieuw album en in de banner.

De nachtbus naar Sa Pa

Als de ferry in Halong aanmeert kunnen we de taxi naar het busstation delen met Joana (een Française) en John (uit Singapore). Hier geen toeristische toestanden en dan blijkt John een goede hulp bij het kopen van de buskaartjes. Zijn vader is Vietnamees en ook John spreekt Vietnamees. De twee besluiten ter plekke met ons dezelfde nachtbus te nemen naar Sa Pa en in afwachting van de bus eten we verderop nog een kom pho. De busreis is, omdat de bus maar half gevuld is, redelijk comfortabel en er is zelfs wifi aan boord! Bij aankomst in Sapa is het koud en mistig. De mist zal de volgende dag opklaren en dat geldt ook voor onze gemoedsstemming, we zullen hier in Sa Pa kunnen uitrusten.

Zodra de bus in Sa Pa stopt worden we omringd door minderheden die hier in de meerderheid lijken te zijn. Of we met hen mee naar huis willen. Bijzonder, want we kennen hen niet eens. Als je weet dat dit fenomeen “homestay” heet en je ervoor betaalt dan klinkt het heel anders. Shu Shu, een wat oudere vrouw houdt aan en omdat Joana “maybe” heeft gezegd is dat voor haar een signaal om ons overal te volgen. We lopen John, die Sapa al kent, achterna omdat we door de mist geen hand voor ogen zien en even later zitten we binnen in het Queen Hostel aan de koffie en thee en aan onze mobile devices om een kamer te zoeken. Shu Shu heeft zich buiten opgesteld met aanhang en lacht regelmatig vriendelijk naar voornamelijk Joana. We moeten eerst even bijkomen van de reis en de veranderde weersomstandigheden. Later lezen we via de mail dat Joana inderdaad een homestay bij Shu Shu heeft geboekt mogelijk aangemoedigd door John die 20 dollar een goede prijs vond.

Ping?

We vonden een goedkoop hostel en onderweg daarheen, krijgen we nog verschillende aanbiedingen, de een nog “more cheaper” dan de ander. Ook het “I make price for you” en “You buy for me?” klinkt regelmatig waarbij for natuurlijk from moet zijn. Het kan trouwens ook korter geformuleerd: “Shopping?” waarbij de toon van het laatste gedeelte PING omhoog gaat evenals de geborduurde tasjes, bandjes, portemonneetjes, sjaals en ander borduurwerk.

Het hostel is maar een klein stukje verwijderd van de plek waar we uitgestapt zijn maar door de mist is de oriëntatie lastiger. Gelukkig is er maps.me. Het pad er naartoe is nog niet geasfalteerd. Door zand, modder en bouwmateriaal lopen we de heuvel op. Er wordt flink gebouwd. Een vrachtwagen rijdt af en aan, gooit zijn lading neer en er klinken  de overbekende bouwgeluiden. Sapa is nog lang niet af.

De entree is niet direct veelbelovend. Een jongen staat er een beetje sloom bij en wijst ons een bedompte kamer aan zonder raam, direct naast de receptie. Dit zien we niet zitten en vragen naar een kamer op de bovenste verdieping. Deze zijn nog bezet maar vooruit dan maar, we mogen onze rugzakken in een soort linnenkamer neerzetten en “afternoon” kunnen we erin.

Werk in uitvoering

Hoewel het weer in Sa Pa slecht is en we vanwege hevige regen onze tijd vooral gebruiken om uit te rusten en samen onze blog bij te werken, maken we hier van alles mee. Dat de kabel van de wifi breekt is nog niet echt spectaculair want dat kennen we al uit Cat Ba. Maar we hebben nog niet eerder meegemaakt dat er bij een hostel een complete glazen voorpui ingezet wordt  en dat we een paar keer door een gang vol meubels en gereedschap lopen. In de kamer tegenover ons moet er nog een bed in elkaar getimmerd worden en er lopen wat mannetjes rond die waarschijnlijk ook met de wifi bezig zijn. Dat hopen wij tenminste.

De slome jongen van dag 1 komt ondertussen steeds beter in zijn rol als "hosteleigenaar". Als de wifi niet meer werkt, laat hij ons met gepaste trots zien dat er nog twee mogelijkheden zijn om het wifisignaal van de buren op te pikken.

 Vragen we om heet water dan krijg je zomaar een waterkoker mee. De slopen die niet fris ruiken worden omgeruild door twee kussens met sloop uit een andere (lege) kamer te pakken. Peters slippers die per ongeluk in de regen lagen (we trekken elke keer pas bij de voordeur onze schoenen aan om door het bouwzand te lopen en voorkomen zo dat we de troep naar binnen lopen) staan er weer netjes afgespoeld voor onze kamerdeur. En de bezem mogen we ook zo af en toe lenen om even wat aan te vegen. Om het vocht uit de kamer te verdrijven krijgen we een kachel met fan. Alleen het plafond blijft vochtig.

Nó rất ẩm ướt trong phòng của chúng tôi * 

Als de derde dag de regen met bakken uit de lucht valt, zijn we genoodzaakt ons op de kamer te vermaken. Opeens zien we druppels van het plafond vallen. Condens denkt Peter aanvankelijk, omdat de rest van het hostel erg koud is en niet verwarmd wordt. We vertellen het aan het kamermeisje, of eigenlijk zeggen we  dat niet, we tikken het op haar mobiel in op een vertaalapp. De app wil elke keer Engelse woorden in het Vietnamees afbreken. Zo ziet “because” er opeens uit als “be co se”, er staan rare streepjes op de klinkers of het wordt opeens "co be so'". Ze kijkt vragend en we krijgen het gevoel alsof we "hints" spelen als we wijzen en gebaren. Het meisje heeft onze klacht doorgegeven aan de slome jongen van dag 1 en die gaat hulp halen.

Mogen we even kijken?

Er wordt op onze deur geklopt: man 1, van middelbare leeftijd, wil het vocht zien. Hij loopt meteen maar door naar het toilet en is niet eens verbaasd over onze waslijn vol met vochtige kleding midden door de kamer. Hij verdwijnt en nog geen 10 minuten wordt er weer geklopt en staat man 1 met een oudere man voor de deur. Voor we het weten lopen ze met ze tweeën door de kamer. Ze gaan en tien minuten later wordt er weer geklopt en komen er drie mannen binnen die naar het plafond willen kijken, de man van middelbare leeftijd, de oudere man en een man met een scooterhelm op. Ze gaan en weer tien minuten later wordt er opnieuw geklopt. Peter doet nu open omdat Gitta net even op bed was gaan liggen onder de dekens en het nu wel genoeg vindt met al dat onverwachte mannenbezoek. Er wordt weer naar het plafond gekeken en iets geuit in het Vietnamees, ook nog wat aan de muren gevoeld en ze vertrekken weer. Of we de kamer ernaast willen? We schatten in dat daar hetzelfde probleem is, dus we bedanken ervoor.

We slapen nog 1 nacht in de vochtige kamer waar af en toe druppels op ons laken en op de grond vallen, we krijgen er het ware Nederlandse campinggevoel bij. Gelukkig staat alles droog in de kast. De volgende dag zijn we er klaar mee en dan blijkt dat zij eindelijk de juiste conclusie hebben getrokken en naar het dak zijn gaan kijken. Dit keer lopen wij mee. Eerst zien we een klein stroompje vocht op de trap en boven tonen ze ons ….. hun lekke dak. “Now you have a real problem” concludeert Peter die al lang blij is dat het niet zijn lekke dak is.

En nu? Wij krijgen een drogere kamer, beneden. Helaas wordt de warme fan door de receptionist meegenomen en even later zien we hoe de schoonmaakster in de linnenkamer  lakens boven de hete fan probeert te drogen. Ze heeft een laken er te dichtbij gehouden en dat geeft een bruine veeg over het laken. We begrijpen opeens de gekke bruine roestkleurtjes op onze handdoeken en de sloop.

* vertaling: het is te vochtig in onze kamer.