Reizen anno 2015

Zo gaat reizen anno 2015

Ha Noi blijkt een prima stad om onze gedateerde reiservaringen te “updaten”. Voor mij (Peter) waren de laatste ervaringen buiten Europa uit de vorige eeuw, voor Gitta was dat recenter, maar toch, er is veel veranderd. Voor contact met het thuisfront dat je veilig bent aangekomen hoef je niet meer naar het postkantoor of naar een Internetcafe, maar stuur je vanaf je hotelkamer een bericht, of bel je gratis via Whatsapp. Je hotel reserveer je via Booking.com op basis van recente reviews van anderen, je kijkt met streetview hoe de omgeving eruit ziet en in het hotel toon je de reservering vanaf je telefooonscherm. Geld trek je uit de ATM die je in Ha Noi op bijne elke hoek van de straat aantreft. Ben je de weg kwijt in een drukke stad? Je installeert de app “maps.me” en via GPS zie je op een meter nauwkeurig waar je bent en krijg je een routebeschrijving naar je bestemming. En we hoeven niet meer op zoek naar ansichtkaarten en postzegels, in plaats daarvan kunnen jullie deze blog volgen en alvast wat foto’s bekijken.

Niet alles is gemakkelijk

We moeten er even aan wennen, het avontuur van het grote onbekende is anno 2015 er een beetje vanaf, maar er zijn nog genoeg dingen die niet veranderd zijn. Als je voor het gemak gaat en daar geld voor over hebt, dan neem je bijvoorbeeld de taxi of de minibus vanaf de aankomsthal. Ga je voor de goedkopere (lees: avontuurlijke) optie, dan neem je eerst de gratis shuttle bus naar de ‘domestic flights” en je vraagt daar naar de lokale bus 17 naar het centrum. Verwacht geen grote borden met aanduiding waar de bus staat. Je wordt wel in de goede richting gewezen.

Je went zo meteen een beetje aan een andere munteenheid en lokale prijzen. Munten zijn hier trouwens niet, uit de ATM komen grote biljetten van 500.000 Dong (= 40 euro). We besloten op het vliegveld om 1 briefje van 500.000 om te ruilen bij een bank en kregen 5 briefjes van 100.000. Bij de eerste uitgave de bus gaf dit toch al problemen. Omdat er geen wisselgeld beschikbaar was kregen we pas na een half uur onderweg, dank zij hulp van een vriendelijk Vietnamees echtpaar 82.000 Dong terug. Sindsdien proberen we weer bij elke aankoop de grote biljetten klein te slaan en lopen we net als de Vietnamezen met een dikke stapel bankbiljetten in de broekzak, bijeengehouden met een elastiekje.   

Het verkeer

We hebben dus onze vuurdoop gehad. Hanoi is een warme, drukke stad met een zee van chaotische scootertjes. Ondanks het hectische verkeer hebben we geen ongelukken gezien en lopen we inmiddels net zo rustig en behendig door het verkeer als de Vietnamezen zelf. De scooters buigen dan behoedzaam om je heen. Soms zien we toeristen die iets minder dapper zijn, gestrand op een vluchtheuvel ietwat bang kijken naar het drukke verkeer. De vrouwelijke scooterrijdsters hebben vaak het grootste gedeelte van hun gezicht bedekt tegen de zon en de uitlaatgassen.

Visum voor Myanmar

Voor vertrek was het ons niet gelukt om een visum voor ons einddoel Myanmar te regelen. Dus hadden we ons voorgenomen in elke ambassade onderweg een poging te wagen en gingen we op de eerste ochtend meteen met de taxi naar de ambassade in Hanoi.

Daar kregen we een formulier om in te vullen en een beetje lijm om onze pasfoto op te plakken. De dame die onze formulieren in ontvangst nam, raakte zichtbaar geïrriteerd toen we geen vliegticket naar Myanmar konden tonen (we willen immers over land). Ook hotelboekingen hadden we niet, simpelweg omdat we dit deel nog niet gepland hebben. Het enige wat we hadden was ons vliegticket vanuit Yangon naar Amsterdam, maar dat bewijs lag nog in het hotel. De mobiel bracht uitkomst: nog steeds geërgerd werd voor ons ingelogd op het wifi van de ambassade en kon ik de tickets vanaf het scherm tonen.

Nu nog ons verblijf: bij vrienden die voor langere tijd in Yangon werken. We moesten zoveel mogelijk informatie op een A4-tje uit de schrijven- hoe heette de grensovergang ook alweer? Gitta gokte Mae Sot.  Even later zagen we dat ze de website van de werkgever van onze vrienden voor zich had. Blijkbaar hadden we nu genoeg informatie gegeven om de aanvraag naar haar collega door te schuiven, terwijl de behandelaarster zelf een blijkbaar foutief ingeplakt visum uit een paspoort probeerde te peuteren. Nog steeds geïrriteerd gaf ze ons aan: ”blijf hier niet aan de balie staan en ga zitten.”

Het leek te lukken en nadat we ook nog een keer de vliegtickets moesten doormailen, kregen we te horen dat we het visum maandag konden ophalen. “Mag het ook vrijdag? We reizen namelijk zaterdag verder.” Weer overleg en met een voorzichtige glimlach gaf ze aan dat vrijdag ok was. Zowel voor haar als voor ons was een lastige klus gelukt! We kunnen het leven en de bezienswaardigheden in Hanoi gaan bekijken.

Daarover (en wat foto's bij dit verhaal) meer in de volgende blog.